یادمه هشت سالم بود...

 یه روز از طرف مدرسه بردنمون کارخونه تولید بیسکوییت

 ما رو به صف کردن و بردنمون تو کارخونه که خط تولید بیسکویت رو ببینیم

 وقتی به قسمتی رسیدیم که دستگاه بیسکویت میداد بیرون خیلی از بچه ها از صف زدن بیرون و بیسکویتایی که از دستگاه میزد بیرون رو ورداشتن و خوردن، 

من رو حساب تربیتی که شده بودم میدونستم که اونا دارن کار اشتباه و زشتی میکنن واسه همین تو صف موندم

 ولی آخرش اونا بیسکویت خورده بودن و منی که قواعدو رعایت کردم هیچی نصیبم نشده بود 

الان پنجاه سالمه ،

اون روز گذشت ولی تجربه اون روز بارها و بارها تو زندگیم تکرار شد....

خیلی جاها سعی کردم که آدم باشم و یه سری چیزا رو رعایت کنم

 ولی در نهایت من چیزی ندارم

 و اونایی که واسه رسیدن به هدفشون خیلی چیزا رو زیر پا میذارن از بیسکوییتای تو دستشون لذت میبرن.

از همون موقع تا الان یکی از سوالای بزرگ زندگیم این بوده و هست که خوب بودن و خوب موندن مهمتره...

 یا رسیدن به بیسکوییتای زندگی؟

اونم واسه مردمی که تو و شخصیتت رو با بیسکوییتای توی دستت میسنجند!!!!!!!

خاطره ای از "#پرویز_پرستویی"